UTK – Procesory z rodziny x86

Intel

  • Intel 8086
  • Intel 286
  • Intel 386 sx/dx
  • Intel 486 sx/dx
  • Intel Pentium
  • Intel Pentium II
  • Intel Celeron
  • Intel Pentium III
  • Intel Pentium 4
  • Intel Pentium D
  • Intel Pentium Dual Core
  • Intel Celeron Dual Core
  • Intel Core Solo
  • Intel Core Duo
  • Intel Core 2 Duo
  • Intel Core 2 Quad
  • Intel i3
  • Intel i5
  • Intel i7
  • Intel Xeon
  • Intel Itanium
  • Intel Atom

AMD

  • AMD k5
  • AMD k6
  • AMD k6-2
  • AMD Athlon
  • AMD Duron
  • AMD Sempron
  • AMD Phenom
  • AMD FX
  • AMD APU
  • AMD Opteron
  • AMD Turion

Specjalizacja – Formy ograniczeń

Trialware – rodzaj licencji na programy komputerowe polegający na tym, że można go używać przez z góry ustalony czas (od 7 do 90 dni). Programy na tej licencji są w pełni funkcjonalne. Po upływie ustalonego czasu, jedyną rzeczą, na którą pozwoli program to rejestracja albo usunięcie z dysku twardego.

Demo – celowo zubożona przez autorów wersja programu, która jest udostępniana za darmo (np. poprzez internet).

Adware – oprogramowanie, za którego użytkowanie jego autor nie pobiera opłaty. Zamiast tego program wyświetla banery reklamowe. Wiele programów sprzedawanych na licencji shareware, które niegdyś po wygaśnięciu okresu testowego przestawały dzialać przekształcanych jest w produkty typu adware. Adware często zachowuje opcje kupienia programu i pozbycia się reklam, które pobierane z internetu obniżają szybkość połączenia, a także niejednokrotnie zaburzają działanie systemu operacyjnego.

Postcardware – rodzaj licencji oprogramowania wywodzący się od Freeware i Shareware. Używany przez autorów, którzy udostępniają swoje programy za darmo: w zamian za to oczekują, że użytkownik przyśle im kartkę pocztową (najczęściej z miejscowości, w której mieszka). Wymóg ten bywa mniej lub bardziej kategoryczny w zależności od konkretnej licencji. Niektóre uzależniają od tego legalność używania programu, inne pozostawiają to dobrej woli użytkownika jako sposób na wyrażenie wdzięczności autorowi.

Specjalizacja – Podstawowe rodzaje licencji

Freeware – licencja oprogramowania umożliwiająca darmowe rozprowadzanie aplikacji bez ujawnienia kodu źródłowego. Czasami licencja freeware zawiera dodatkowe ograniczenia (np. część freeware jest całkowicie darmowa jedynie do użytku domowego).

Public domain – w najwęższym znaczeniu jest to twórczość, z której można korzystać bez ograniczeń wynikających z uprawnień jakie mają posiadacze autorskich praw majątkowych, gdyż prawa te wygasły lub twórczość ta nigdy nie była lub nie jest przedmiotem prawa autorskiego.

Shareware – to rodzaj licencji programu komputerowego, który jest rozpowszechniany bez opłat z pewnymi ograniczeniami lub z niewielkimi opłatami do wypróbowania przez użytkowników. Czasami po okresie próbnym (wersja trial) lub po określonej liczbie uruchomień (limit uruchomień) za taki program trzeba płacić lub zrezygnować z korzystania z niego.

Licencja GNU GPL – zasady licencyjne określone przez konsorcjum Free Software Foundation, zakazujące redystrybucji oprogramowania w formie czysto binarnej. Jeżeli ktoś wprowadza do obiegu oprogramowanie zawierające jakąkolwiek część podlegającą licencji GPL, to musi udostępnić wraz z każdą dystrybucją binarną jej postać źródłową.

Licencja grupowa – rodzaj licencji zezwalającej na użytkowanie oprogramowania w sieci lub w zestawie komputerów, np. w szkole lub w pracowni, określającej maksymalną liczbę stanowisk, na których wolno zainstalować objęte nią oprogramowanie. Odmianą licencji grupowej jest licencja sieciowa (network licence).

Licencja jednostanowiskowa – licencja uprawniająca użytkownika do zainstalowania nabytego oprogramowania tylko w jednym komputerze, obejmująca zakaz udostępniania takiego oprogramowania w sieci oraz na innych wolnostojących komputerach. Licencja jednostanowiskowa, jak każda, nie zabrania sporządzenia kopii zapasowej oprogramowania.

Licencja na obszar – to określenie umowy między producentem oprogramowania a nabywcą, uprawniająca go do sporządzenia określonej liczby kopii zakupionego oprogramowania na swój własny użytek. Takie rozwiązanie jest czasem stosowane przez firmy korzystające z sieci lokalnych LAN, umożliwiając wykorzystanie oprogramowania na wielu stanowiskach komputerowych ponosząc przy tym mniejsze koszty.

SOiSK – Adresacja IP

Każde urządzenie podłączone do sieci musi mieć identyfikator (niepowtarzalny numer) – np. adres IP. Adres IP jest adresem logicznym. W sieci występują także adresy fizyczne – np. adresy MAC. Adres fizyczny jest nadawany na etapie produkcji. Adres logiczny jest nadawany przez admina sieci lub automatycznie przez DHCP.

Sprawdzenie adresu IP i MAC – w cmd: ipconfig /all

Nadawanie adresu IP przez administratora
Konfiguracje karty sieciowej wykonujemy w panelu sterowania – wpisujemy adres IP każdego urządzenia, maskę podsieci, bramę domyślną i serwery DNS. Wymienione powyżej dane wprowadzamy we właściwościach protokołu IPv4, we właściwościach połączenia sieciowego, w aplecie Połączenia sieciowe, w panelu sterowania z konta z uprawnieniami administratora.

Prywatne adresy IP
Prywatne adresy IP mogą być użyte w każdej prywatnej sieci i nie są widoczne z zewnątrz. Router zamienia je na jeden lub kilka adresów publicznych które przypisane są do jego karty sieciowej podczas wysyłania i z powrotem na adresy prywatne podczas odbierania – mechanizm NAT.

Klasa A adresów prywatnych: 10.0.0.0 do 10.255.255.255
Klasa B adresów prywatnych: 172.16.0.0 do 172.31.255.255
Klasa C adresów prywatnych: 192.168.0.0 do 192.168.255.255